NA TO UMAWIAM SIĘ ZE SOBĄ

Obdarzam siebie bezwarunkową miłością. Stawiam kropkę po jestem. Kocham siebie po prostu, bo jestem, nie pod warunkiem, że coś zrobię, czy coś osiągnę.

Kiedy widzę się w lustrze mówię sobie: cześć Szczęście, kocham Cię. 

Jestem dla siebie ważna i ważne są dla mnie moje potrzeby. Kiedy chce mi się jeść, jem. Kiedy chce mi się siku, idę do toalety. Kiedy robię się senna, idę spać.

Jestem przekonana, że ludzie, którzy dbają o swój dobrostan, swoje zasoby, swoje potrzeby są w stanie dbać o dobrostan, zasoby i potrzeby innych żywych istot.

Unikam oceniania siebie i innych. Pomaga mi w tym język Porozumienia bez Przemocy Marshalla B. Rosenberga. 

 Kiedy przychodzą momenty, kiedy oceniam siebie, jestem dla siebie szorstka, czy pełna krytyki, to mówię sobie: “hej Sylwia, słyszę że Ci trudno. Czego teraz potrzebujesz? – Może spacer albo telefon po empatię?”

Pielęgnuję poczucie własnej wartości, czyli poczucie, że jestem ok, taka jaka jestem w danym momencie, że niosę wartość w “każdym stanie skupienia.”

Zauważam swoje “stany skupienia’ czyli to jak się w danym momencie czuję i staram się być w kontakcie z tym, jak się ma moje ciało, moje emocje.

Szukam potrzeb za tym, co przeżywam. Wszystkie emocje są mile widziane. Moje emocje są dla mnie potrzebowskazami.

Na lodówce i w kalendarzu mam listę potrzeb, z których korzystam, żeby do nich dotrzeć.

Szczęściem jest dla mnie to, że jestem i mogę być w kontakcie ze wszystkimi emocjami, zarówno tymi, które łatwo mi czuć, jak i tymi z którymi mi trudno. 

Sprawdzam, szukam jak oswoić emocje, z którymi mi trudno. Staram się poznać źródło tej trudności, znaleźć je i wpisać na mapę moich doświadczeń, by lepiej siebie rozumieć.

Biorę odpowiedzialność za moje emocje, bo są dziećmi moich potrzeb. Wiem, że ich źródłem jestem ja, są moje, są po to, by o mnie dbać, by informować mnie o moich potrzebach. Są informacją zwrotną o tym, czego mi potrzeba, a nie wrzodem na dupie, czy niepotrzebną fanaberią.

Wierzę w swoją sprawczość, czyli w to, że umiem zadbać o swoje potrzeby. 

Biorę odpowiedzialność za swoje potrzeby i znalezienie sposobu, by się o nie zatroszczyć.

Daję sobie prawo do proszenia innych o pomoc w zaspokajaniu moich potrzeb i jednocześnie uznaję prawo innych do odmowy.

Wierzę, że odmowa wsparcia mnie w zaspokojeniu mojej potrzeby nie jest odrzuceniem mnie, czy znakiem na to, że nie jestem ważna, a sygnałem, że w tym momencie ktoś, kogo proszę wybiera zadbanie o siebie i swoje potrzeby.

Wchodzę w relacje z pozycji ja jestem ok i ty jesteś ok, czyli że i ja i ty staramy się zadbać o swoje potrzeby, a nie działamy przeciwko sobie.

Wybieram, by posługiwać się językiem życzliwości i łagodności w kontakcie ze sobą i ze światem.

Zakładam pozytywne intencje, czyli, że każde zachowanie, czy komunikat to próba zaspokojenia potrzeby.

Rezygnuję z paradygmatu walki i wygrywania albo przegrywania na rzecz troski i uwzględniania. 

Widzę konflikt jako naturalny element życia, a nie sygnał, że coś ze mną czy z Tobą nie tak.

Wybieram pokojowe sposoby na bycie w konflikcie i kontakcie.

Kiedy przechodzę przez konfliktową sytuację, daję sobie czas na zastanowienie się nad tym, o jakie potrzeby staram się dla siebie zadbać.

W konfliktowej sytuacji wybieram poszukanie wsparcia, zadzwonienie lub spotkanie się z osobą, która nie jest w nią zaangażowana, by pomogła mi dotrzeć do moich potrzeb i zastanowić się nad rozwiązaniami, które mogą pomóc mi uwzględnić i siebie i Ciebie w tym konflikcie.

Chcę być uważna na to, jak moje wybory wpływają na innych.

Widzę innych ludzi jako sprawczych, działających na rzecz swoich potrzeb, a nie przeciwko mnie i moim potrzebom.

Wierzę, że jest nieskończenie wiele strategii i sposobów, by dbać o potrzeby i że możliwe jest szukanie takich, które uwzględnią jak największą liczbę potrzeb w danej sytuacji.

Kiedy nie udaje mi się zaspokoić jakiejś potrzeby, tak jakbym chciała, wierzę, że zauważenie jej i opłakanie tego, że nie znajduję w danym momencie sposobu na to, by o nią zadbać, jest tak samo ważne jak to działanie, którym nie udało mi się o tę potrzebę zadbać.

Prowadzę dziennik empatii, który jest przestrzenią na przyglądanie się sobie, swoim reakcjom, marzeniom, planom. Jest miejscem na refleksję i bycie w kontakcie z moimi potrzebami. Zarówno świętowanie ich, jak i opłakiwanie.

Filtruję swoje działania pod kątem potrzeb. Przyglądam się swoim wyborom i pytam siebie: “O co próbowałaś zadbać tym działaniem i się nie udało?” “O jakie potrzeby zadbałaś?” 

Filtruję swoje marzenia i plany pod kątem potrzeb. Przyglądam się swoim pragnieniom: “O jaką potrzebę chcesz zadbać realizując to pragnienie?”, “Czy to jedyny sposób, by o tę potrzebę zadbać?”, “O jakich ważnych dla mnie potrzebach mówi mi ta tęsknota, to pragnienie? Jak mogę zaprosić te jakości do mojego żīcia?”

Chcę zauważać, uznawać i cenić, to co mam tu i teraz, tu, gdzie jestem.

Zachwycam się promieniami słońca, szronem na liściach, kolorami kwiatów, zapachem dyni, fakturą kamienia.

Działam w zgodzie z moimi wartościami.

Wybieram intencję z jaką chcę działać – jest nią bycie w kontakcie z potrzebami.

Odróżniam potrzeby od strategii, uczucia od myśli, fakty od interpretacji i opinii, prośby od żądań.

Wybieram dobrowolność. Chcę aby moje i twoje “tak”, było tak samo mile widziane jak “nie”.

Kiedy tak nie jest, szukam wsparcia, które pomoże mi namyślić się nad innym sposobem zadbania o mnie i moje potrzeby, a także może pomoże mi zobaczyć o jakie potrzeby stara się dbać osoba odmawiająca.

Świętuję życie. Codziennie.